فرگه منطق را به عنوان دانشی هنجاری ، متعلق به وعائی بدون زمان و مکان، معرفی می­کند که از علوم تجربی، خصوصا روان­شناسی، که ذاتا توصیفی هستند، متمایز است. در این مقاله پنج استدلال فرگه علیه روانشناسی­گرایی با مطالعه متون اصلی او بازنویسی شده­اند. از آنجایی که فهم این استدلالها بدون توجه به تعریفی که او از عدد، به عنوان موضوع علم حساب، دارد ممکن نیست، ابتدا نشان داده می­شود که عدد چگونه از نظر فرگه باید به عنوان شی­ای عینی تعریف شود. سپس نشان داده می­شود فرگه با متمایز کردن ریشه­های روانشناختی یک گزاره و توجیه و اثبات همان گزاره، غیرشخصی دانستن مفهوم عدد، متفاوت دانستن قوانین منطق از قوانین تجربی، متمایز دانستن بین دو مفهوم «آنچه صادق است» و «آنچه صادق انگاشته می­شود» و نشان دادن اینکه درک درست تساوی فقط از طریق عینی دانستن مفهوم عدد میسر است، موضع خود را اثبات می­کند.