دوره 1، شماره 1 - ( 1399 )
جلد 1 شماره 1 صفحات 59-47 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه حکمت، فلسفه و منطق، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران ، hamed.ghadiri@modares.ac.ir
2- گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2- گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده: (3599 مشاهده)
آنتونی فلو در یکی از مقاله‌های کلاسیک فلسفه دین با عنوان «فرض نا-خداباوری»، با استخراج یک قاعده روش‌شناختی از یک اصل حقوقی، ادعا می‌کند که در مسئله وجود خدا، بار استدلال مطلقاً بر دوش خداباور است. در این مقاله، استدلال می‌شود که می‌توان با تکیه به قاعده بینه در سنت فقهی-حقوقی اسلام، یک قاعده روش‌شناختی شبیهِ قاعده فلو استخراج کرد با این تفاوت که برخلاف قاعده فلو، بافتار‌مند است؛ به این معنی که در برخی حالات، بار استدلال را روی دوش نا-خداباور می‌گذارد و فرض نا-خداباوری را نفی می‌کند. از آنجا که طبق نظر برخی محققان، قاعده بینه امری فراتر از حقوق و فقه اسلامی است و رابطه وثیقی با همان اصل مورد نظر فلو دارد، می‌توان بافتارمندی آن را به اصل مورد نظر فلو و در نتیجه، قاعده روش‌شناختی او تسری داد که همین نتیجه می‌تواند نقضی بر مدعای مطلق فلو باشد.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
فلسفۀ دین (تحلیلی)
دریافت: 1399/7/27 | پذیرش: 1399/9/4 | انتشار: 1399/10/13
دریافت: 1399/7/27 | پذیرش: 1399/9/4 | انتشار: 1399/10/13
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |