دوره 2، شماره 1 - ( 1400 )
جلد 2 شماره 1 صفحات 59-51 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران ، h.moradi@shahed.ac.ir
2- گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
2- گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
چکیده: (1431 مشاهده)
موضوع این مقاله رابطه نفس و بدن و مسأله آن، تعارض آموزه فلسفی "حدوث جسمانی نفس" با آموزه قرآنی "دمیدن روح در بدن" است. حل این تعارض هدف ماست و روش آن ابتدا توصیف هر آموزه در متن ظهورش و سپس تحلیل تعارض و حل آن بر اساس حکمت متعالیه است. دمیدن روح به یک بدن به معنای تنزل و تعلق تدبیری روح به آن است. حدوث جسمانی نفس جزیی برای یک بدن به معنای حدوث توجه تدبیری مرتبه عقلی این نفس نسبت به این بدن مثالی یا مادی است. به نظر می‌رسد روح، همان مرتبه عقلی نفس است و نفخ روح، همان حدوث جسمانی نفس. بنابراین، روح که از عالم امر است یا نفس که در مرتبه عالم عقل است، حادث نیست بلکه حیث تعلقی آن به یک بدن، حادث است. دمیدن روح در بدن یا جسمانی بودن حدوث نفس به معنای تعلق تدبیری داشتن آن به جسم است نه به معنای مادی بودن نفس.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
فلسفۀ ذهن (اسلامی)
دریافت: 1400/8/12 | پذیرش: 1401/11/1 | انتشار: 1400/12/29
دریافت: 1400/8/12 | پذیرش: 1401/11/1 | انتشار: 1400/12/29
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |