جستجو در:
دوره 3، شماره 3 - ( 1402 )
جلد 3 شماره 3 صفحات 224-215 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Ghadiri H. Anthony Kenny and Metaphorical Religious Language. jpt 2023; 3 (3) :215-224
URL: http://jpt.modares.ac.ir/article-34-68745-fa.html
URL: http://jpt.modares.ac.ir/article-34-68745-fa.html
قدیری حامد. آنتونی کنی و زبان دینیِ استعاری. اندیشۀ فلسفی. 1402; 3 (3) :215-224
گروه فلسفه دین، دانشکده فلسفه، دانشگاه ادیان و مذاهب، قم، ایران
چکیده: (1307 مشاهده)
آنتونی کنی با اخذ مفهوم «بازی زبانی» از ویتگنشتاین، نظریه‌ای در باب زبان دینی می‌پروراند: اولاً استعاره یعنی اخذ کلمه از یک بازی زبانی و استعمال آن در بازی زبانی دیگر؛ ثانیاً ملاک تعلق کلمه به یک بازی زبانی برهم‌کنش کاربران با مابازای آن کلمه است؛ ثالثاً ما با خدا برهم‌کنشی نداریم. بنابراین هر نوع استعمال کلمه «خدا» استعاری است. مایکل اسکات سه نقد بر این نظریه وارد می‌کند: ۱. شرط کنی برای تعلق کلمه به یک بازی زبانی غیرقابل دفاع است؛ ۲. نوعی تماس با مابازای کلمه «خدا» متصور است. ۳. در برخی جملات موضوع و محمول دینی‌اند و استعمال «خدا» در این جملات استعاری نیست. در این مقاله با استناد به بیان‌ناپذیری کنی، مفهوم «غیریت طولی» معرفی و براساس آن به نقدهای اسکات پاسخ داده می‌شود. اما چون مفهوم بازی زبانی حد استعلایی فعالیت‌های زبانی است، می‌توان رویکرد آنتونی کنی را به چالش کشید.
واژه‌های کلیدی: بیان‌ناپذیری، استعاره‌ی فروکاست‌ناپذیر، غیریت طولی، آنتونی کنی، مایکل اسکات، بازی زبانی
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
فلسفۀ دین (تحلیلی)
دریافت: 1402/2/7 | پذیرش: 1402/5/29 | انتشار: 1402/6/20
دریافت: 1402/2/7 | پذیرش: 1402/5/29 | انتشار: 1402/6/20
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |